'சங்கே முழங்கு'

பாடல்:


நத்தம்போல் கேடும் உளதாகும் சாக்காடும்
வித்தகர்க் கல்லால் அரிது.
- குறள் எண்: 235

பொருள்:

கலைஞர் உரை: துன்பங்களுக்கிடையேகூட அவற்றைத் தாங்கும் வலிமையால் தமது புகழை வளர்த்துக் கொள்வதும், தமது சாவிலும்கூடப் புகழை நிலை நாட்டுவதும் இயல்பான ஆற்றலுடையவருக்கே உரிய செயலாகும்.
மு.வ உரை:புகழுடம்பு மேம்படுதலாகும் வாழ்வில் கேடும், புகழ் நிலை நிற்பதாகும் சாவும் அறிவில் சிறந்தவர்க்கு அல்லாமல் மற்றவர்க்கு இல்லை.
சாலமன் பாப்பையா உரை:பூத உடம்பின் வறுமையைப் புகழுடம்பின் செல்வமாக்குவதும், பூத உடம்பின் அழிவைப் புகழுடம்பின் அழியாத் தன்மை ஆக்குவதும், பிறர்க்கு ஈந்து, தாம் மெய் உணர்ந்து, அவா அறுத்த வித்தகர்க்கு ஆகுமே அன்றி மற்றவர்க்கு ஆவது கடினம். (நன்றி: திருக்குறள்.காம்)

தவறு:

நத்தம் என்ற சொல்லுக்கு 'நத்தை, சங்கு, ஆக்கம், ஊர்,வாழை,இரவு, இருள்' என்று தான் அகராதிகள் பொருள் கூறுகின்றன. ஆனால் மேற்காணும் மூன்று உரைகளிலும் இந்தப் பொருட்கள் பயன்படுத்தப் படவில்லை. இப்பாடலில் கூறப்படாத பொருட்களை எல்லாம் (வலிமை,புகழுடம்பு,பூத உடம்பு,வறுமை,அழியாத்தன்மை முதலாயின) வலிந்து சேர்த்துக் கொண்டு அவரவர் விருப்பம்போல ஒரு சப்பைக்கட்டு கட்டி இருக்கிறார்கள். பாடலில் கூறப்பட்டுள்ள பொருட்களை விடுத்து இவர்களே கற்பனையால் வேறுபல பொருட்களைச் சேர்த்துக் கொண்டு உரை கூறி இருப்பதில் இருந்தே இந்த உரைகள் அனைத்தும் தவறு என்பது புலப்படும்.

சரி, இந்தத் தவறுகளுக்குக் காரணம் என்ன?. முதல் அடியில் உள்ள ஒரே ஒரு எழுத்துப் பிழை தான். இந்தப் பிழையினால் தான் பலரும் பலவாறாகப் பொருள் கூற வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டுவிட்டது. 'கேடும்' என்ற சொல்லில் தான் அந்தப் பிழை இருக்கிறது.

திருத்தம்:

முதல் அடியில் வரும் 'கேடும்' என்ற சொல்லுக்குப் பதிலாக 'கோடும்' என்று வரவேண்டும். கோடு என்னும் சொல்லுக்குப் பல பொருட்கள் உண்டு. இங்கே 'கோடு' என்னும் சொல் 'சங்கினை அதாவது நத்தையின் கூட்டினைக்' குறிக்கும்.

நிறுவுதல்:

' பிறந்தவர் யாவரும் ஒருநாள் இறப்பது திண்ணம் என்றாலும் மிகச்சிலரே இறந்த பின்னும் தம் புகழை புவியினில் நிலைநாட்டிச் செல்கின்றனர்' என்னும் உயரிய கருத்தினை உணர்த்த நத்தையின் வாழ்க்கையை இக்குறளில் எடுத்துக் காட்டாகக் கூறுகிறார் வள்ளுவர். நத்தையின் வாழ்க்கை நாம் அறிந்த ஒன்று தான். செல்லும் இடமெல்லாம் தனது கூட்டினைத் (சங்கினை) தானே தாங்கிச் செல்லும் இந்த அற்புதப் பிறவி இறந்த பின்னர் தனது கூட்டினை தனது அடையாளமாக விட்டுச் செல்கிறது. மனிதரிலும் இப்படிச் சிலர் இருக்கிறார்கள். இவர்கள் செல்லும் இடமெல்லாம் 'இவரது புகழ்' என்னும் கூட்டினை இவர்கள் அறியாமலே சுமந்து கொண்டு செல்கிறார்கள். இவர்கள் இறந்த பின்னரும் 'இவரது புகழ்' என்னும் கூடாகிய சங்கு இப்பூவுலகில் நிலைபெற்று விடுகிறது.

இவ்வளவு பெருமை வாய்ந்த இறப்பு அதாவது இறந்தபின்னரும் 'நத்தையின் சங்கு போல' எஞ்சி நிற்கும் புகழை புவியினில் விட்டுச் செல்லும் இறப்பு எல்லோருக்குமா வாய்க்கிறது? இல்லையே. மிகச் சிலருக்குத் தானே வாய்க்கிறது. ஓரறிவு உள்ள முல்லைக் கொடியின் துயரத்தைக் கண்டு மனமிரங்கி தனது தேரினைக் கொடுத்த பாரி போன்ற வள்ளல்களைத் தான் வள்ளுவர் 'வித்தகர்' என்று கூறுகிறார். இந்த வித்தகர் என்போர் செயற்கரிய செயல் செய்த பெரியோர்; தன்னலம் கருதாத கருணை உள்ளம் கொண்ட ஆன்றோர் ஆவர். இத்தகைய மக்கள் இறந்த பின்னரும் இவர்களது புகழ் என்னும் சங்கு இப்பூமியில் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கும் என்ற அற்புதமான கண்ணோட்டத்தினால் தான் புகழை சங்கோடு ஒப்புநோக்குகிறார் வள்ளுவர்.

இனி வள்ளுவர் கூறவரும் சரியான கருத்து இது தான்: ' நத்தையின் கூட்டினைப் போல எஞ்சி நிற்கும் புகழைத் தருகின்ற இறப்பும் வித்தகர்களுக்கே அன்றி மற்றவருக்கு இல்லை.'

சரியான பாடல்:

' நத்தம்போல் கோடும் உளதாகும் சாக்காடும்
வித்தகர்க் கல்லால் அரிது.'
-------------------------------வாழ்க தமிழ்!-----------------------------------------